Somawathi Niwasa

3/2
Vorig jaar gingen we naar het Holland Welcome Village ten noorden van Negombo, waar zo’n 165 ouderen wonen. Een initiatief van een Volendamse visser. Je kunt daarover lezen in één van de verslagen van onze eerste reis naar Sri Lanka.
Vandaag gaan we naar Somawathi Niwasa, het Holland House of Hope. Een weeshuis, dat is opgericht na de tsunami van 2004. Het plaatsje Habaraduwa ligt op 30 minuten met de tuktuk hiervandaan. De tsunami heeft in de buurt van het resort nauwelijks schade aangericht, omdat het land vanuit de zee meteen omhooggaat. In Habaraduwa daarentegen is het plat, zoals op veel meer plekken langs de kust.
Eerst even vooraf. Op het strand bij het resort staat een hutje met wat kleding en shawls, eigendom van goedlachse Manga; een vrouw van achter in de veertig. Zij woont iets verderop met haar familie: ouders, broer met gezin en haar enige zoon van 23, Shan. Haar man is in de burgeroorlog omgekomen, toen Shan nog maar een baby was. Manga is er alles aan gelegen om haar zoon een goede opleiding te bezorgen en daarmee ook meer kans op een wat beter leven. Zij heeft daarvoor jaren in Abu Dabi gewerkt. Shan volgt nu de hotelschool. Zij laat mij haar huisje zien, bestaande uit twee ruimtes; in de eerste bevindt zich de keuken, erachter de slaapkamer voor haar en haar zoon. Alles van grote eenvoud.
Er wordt geregeld, dat Shan ons – Dirk, Annet en mij – naar het weeshuis zal brengen. Dat past net in de mooie familietuktuk.
Bij het weeshuis aangekomen vraag ik Shan wat hij wil: later terugkomen of meegaan. Hij kiest ervoor om mee te gaan, wat voor de taal goed blijkt uit te komen. De poort wordt geopend door in bruin kostuum gestoken Milva van de oude stempel, die met haar sleutelbos ons geen moment uit het oog verliest. Eerst moeten we onze namen in een groot gastenboek zetten en dan worden we rondgeleid door een jongen van een jaar of 14, die een mondje Engels spreekt. In de grote eetzaal, waar de kinderen dagelijks met elkaar lunchen, hangen foto’s van alle 127 kinderen. We bezoeken het computerlokaal, waar het een grote chaos is. Zo’n 25 kinderen springen in het rond of zitten aan de computer eigen dingen te doen. De lerares zegt ze niet in de hand te hebben. Op het schoolbord schrijft zij een tekst, waar wij geen kaas van kunnen eten, laat staan de kinderen die deze tekst over moeten schrijven (zie foto’s!). Misschien voor een andere school bedoeld? Dan was een stukje tekst uit Alice in Wonderland, vaak ook cryptisch, misschien leuker voor ze. Tekeningetje erbij, helemaal leuk. Nu ja, zo leren ze op zijn minst een beetje Engels en het westerse schrift.
Op het terrein staan 20 woonhuizen; in elk huis wonen 8 kinderen, jongens en meisjes apart, met een ‘moeder’. In huis VI maken we kennis met een aantal meisjes; in de keuken een groot bord met hun namen en geboortedata. De meisjes zijn verlegen, maar langzaam aan komen ze wel los, vooral Vinodani de oudste van het stel. Ik had wel wat langer bij ze willen blijven. De kinderen hier zijn niet allemaal slachtoffer van de tsunami, waardoor ze beide ouders zijn kwijtgeraakt; er zijn ook kinderen, die in de steek gelaten zijn door hun ouders, mishandeld of zelfs verkracht. In het Health Center begrijpen we, dat ze veel aandacht krijgen. Niet alleen voor hun fysieke gezondheid- er staat ook een ware tandartsstoel -, maar ook voor hun psychische. Het traumagehalte moet er hoog zijn. Jammer genoeg was de psycholoog er niet om daar wat meer over te horen. Annet zat al te popelen om er iets met EFT of EMDR te doen, betrekkelijk eenvoudige middelen voor stressreductie en traumaverwerking, waarbij de taal nauwelijks een rol speelt. Het huis geeft ook medische zorg aan kinderen in de omgeving.
Ik probeer me in Shan te verplaatsen, die zo eenvoudig woont, terwijl deze kinderen in mooie huizen (weliswaar met vier bedden in één kamer) wonen, veel speelruimte hebben, muziekles en andere lessen kunnen volgen. Want we zien ook nog een timmerwerkplaats, voor de jongens uiteraard en een naaiatelier, voor de …. meisjes. Maar Shan heeft wel zijn moeder, zijn familie nog, zo houd ik hem maar voor. En wie zijn wij? Misschien heeft hij er helemaal geen moeite mee en gunt hij het deze kinderen graag. Ik weet wel, dat zijn moeder graag een eigen kamer voor hem wil bouwen, maar daar het geld niet voor heeft.

Het weeshuis ontvangt geen enkele bijdrage van de overheid en is dus geheel op donaties aangewezen. Deze komen vooral uit Nederland, want dit weeshuis is een Nederlands initiatief. Nu wordt het volledig door Srilankanen gerund. Wil je meer van weten of liever nog: een donatie doen, kijk dan op www.weeshuissrilanka.nl.