Sumatra, vervolg

Dag 4
De vorige avond zijn we overgevaren naar het eiland Samosir, waar we in Tuktuk neerstrijken.Vanochtend weer in de boot om twee Batakdorpen te bezoeken. In beide dorpen zijn nog restanten van het leefgebied van de koning; zo’n gebied is steeds omgeven door een stenen muur met een poort, zo breed dat er net een waterbuffel door kan. Zo kan mens of vijand er niet met veel tegelijk naar binnen. Bij een plek met stenen tafel en stoelen wordt uitleg gegeven over het rechtssysteem.
Een eindje verderop is de executieplaats. De crimineel krijgt eerst nog een warme maaltijd, die hij direct met de mond moet innemen, want zijn handen zijn op de rug vastgebonden. Vervolgens wordt hij op de rug gelegd, en krijgt hij een paar sneden met het mes op de borst. Dit is om uit te vinden of hij witte, danwel zwarte magie heeft. Als hij witte magie heeft geeft hij geen kik, zelfs niet nadat er citroen in de wonden is gegoten. Als hij wel schreeuwt (dat zal meestal wel het geval geweest zijn)
wordt hij in één klap onthoofd (als de beul daar niet in slaagt, wordt hij zelf onthoofd). Vervolgens wordt het bloed aan de koning geserveerd en het hart en de ingewanden aan de speciale gasten. De rest van het lichaam wordt in stukken gehakt en opgebakken, zodat alle aanwezigen mee kunnen eten. Deze kannibalistische activiteiten duurden voort tot ergens in de 19de eeuw. Zendelingen en missionarissen hebben er goed werk gedaan, maar daarvoor moesten er eerst wel een paar in de pan verdwijnen. In het volgende dorp gaat het wat vriendelijker toe; daar krijgen we traditionele dans te zien.
Hoogtepunt is een bezoek aan een basisschool. De kinderen – eerst alleen de kleintjes, later stroomt de klas vol met grotere kinderen - zingen voor ons, dat de oren eraf vliegen. Als tegenprestatie zingen wij in canon Vader Jacob!
Dag 5
Vandaag een lange rit voor de boeg. Eerst met de boot terug naar Prapat en dan zo’n 225 km naar Sipirok. Dat doe je hier niet in twee uur! ’s Morgens maken we bovendien veel stops; bij de rijstvelden, een Batakdorp, een ananaskwekerij en een pindabedrijf. We zien hoe de pinda’s worden gebrand door modieus geklede en gekapte pubers; twee uur per schaal (zie foto) en dat vier keer op een dag. Suryadi graaft wat nootjes voor ons op. Het landschap onderweg is overweldigend, bomen en struiken met gigantische bladeren (dat móet inspireren tot nieuwe keramiek!). In de namiddag bezoeken we nog een traditionele markt en warmwaterbronnen, zeg maar gerust heet water! Het water wordt met een ingenieus systeem van bamboegoten naar het dorp geleid, zodat de bevolking dagelijks een warme douche kan nemen.
Dag 6
Dit wordt een lange dag! Om vijf uur opstaan, om kwart over zes in de bus, met het vooruitzicht dat we ’s avonds om acht uur in Bukkittingi zullen zijn. Maar er wordt regelmatig gestopt onderweg voor allerlei interessante dingen. Eerst bezoeken we een gebied met watervallen, waar een typisch recreatie-oord van is gemaakt. Overal kotjes en huisjes, die voor de dag gehuurd kunnen worden. Prachtige natuur. Later bezoeken we een kruidentuin en krijgen we een biologielesje van Suryadi.We zien de peperboom (nooit geweten, dat witte peper niets anders is dan de zwarte peper zonder het velletje en daarom sterker), de Javaanse kiwi, de mangista – ook wel de koningin van de tropische vruchten -, de kardamom, nootmuskaat (ook nooit geweten, dat het dunne vliesje, dat om de noot heen zit foelie is!), citroengras, geelwortel. Door een aapje worden enkele kokosnoten uit de boom geworpen; we proeven de heerlijke, geneeskrachtige kokosmelk en smullen natuurlijk ook van het verse vruchtvlees. In een stuk tropisch regenwoud zien we toekans en apen, o.a. een gibbom wijfje met jong. Later op de dag – de rit gaat weer langs eindeloze rijen huisjes en moskeeën -, komen we o.a. langs een Islamitische school. Jongens komen hier vanaf 12 jaar, meisjes vanaf 9 jaar. Ze wonen elk in een eigen piepklein huisje en moeten voor zichzelf zorgen; en verder natuurlijk vijf keer per dag bidden en meedoen aan de Ramadan. Deze particuliere school biedt onderwijs, o.a. Engels en Arabisch, aan 6.000 kinderen. Een geruststelling is, dat jongeren met jihadneigingen hier niet geaccepteerd worden. Overigens is dit gebied vanaf de overgang van Noord naar West Sumatra steeds islamitischer, dat ook duidelijk te zien is. Veel moskeeën, veel ingepakte meisjes. West Sumatra is duidelijk welvarender dan het noorden; ook dat laat zich zien, o.a. aan de wegen en de huizen. Er zijn ook steeds meer Minangkabauhuizen te zien, met daken in de vorm van zeilboten.
Heel sierlijk. Dit zou zou zijn ontstaan, omdat het woord Sumatra voor ‘oceaan’ staat. Nadat we in Bonjol de evenaar zijn overgegaan, arriveren we in het donker in Bukkittingi.
Dag 7
’s Morgens een pittige wandeling door de Ngarai-Sianok-kloof. Prachtige natuur, maar wat een afval.
We hoorden, dat kinderen nu reinheid wordt bijgebracht, dus als we hier een generatie verder zijn, moet het er vast beter uitzien. Natuurlijk zien we de typisch Minankabause huizen en ’s middags op de markt wordt Frederike voor even moslima! De moslima’s zijn overigens veel toegankelijker, dan die in Marokko, even vrolijk en goedlachs als alle Indonesische kinderen. De gezangen vanuit de moskeeën zijn hier bijna permanent in de lucht; het begon vanmorgen al om half vijf. Nu is de vrijdag wel een speciale dag voor de moslims.
Dag 8
Onderweg naar Padang doen we een Minankabaus paleis aan. Toevallig zijn de koning en de koningin aanwezig, dus dat leidt tot een mooie ontmoeting! Later verschijnen ook koningsparen van andere Minangkabause koninkrijkjes. We gaan Padang via Djakarta naar Djogjakarta, waar we de volgende dag de Borobudur gaan bezoeken! De Borobudur is het grootste buddhistische tempelcomplex ter wereld en in de 9de eeuw gebouwd.Meer hierover in het volgende verslag.